Mikołaje i plucha

Przez zarośla, łąki, gaje

idą czterej Mikołaje.

Nie ma śniegu, więc piechotą

muszą brnąć w kałuże, błoto..

           Sanie – w domu dziś zostały

           choć prezenty wozić miały!

           A na dworze taka plucha,

           Mikołajom wiatr w nos dmucha.

Idą czterej Mikołaje:

ze zmęczenia – jeden staje,

część prezentów pogubili,-

jak iść dalej, gdy brak siły!

           Dzieci pod choinką siedzą,

           o kłopotach tych nie wiedzą.

           Zaglądają do komina

           I pytają – „gdzie ta zima!”

Nagle słychać tętent koni:

całe stado tutaj goni!

„Szybko na grzbiet” – już wołają.

Mikołaje więc wsiadają.

                Worki z boku przywiązali,

                - pogubione – pozbierali,

                 Dary są więc – to już wiecie

                 nie na sankach, lecz na grzbiecie.

Tak się ładnie pośpieszyli,

że przed gwiazdką tuż zdążyli.

- O, prezenty ktoś rozdaje…

Kto? – Ci dzielni Mikołaje!  

Zofia Gołub-Kowalska